Τράχωνες

Η περιοχή των Τραχώνων σύμφωνα με ενεπίγραφα ευρήματα αποδίδεται με βεβαιότητα στο δήμο Ευώνυμου κέντρο του οποίου βρίσκεται στην εναπομείνασσα έκταση του κτήματος Γερουλάνου και γύρω από αυτή. Σήμερα η έκταση αυτή αποτελεί ιδιοκτησία της Σκλαβενίτης Α.Ε.

Ναός Εισοδίων Θεοτόκου

Ο μικρός ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου σε σχήμα ελεύθερου σταυρού με προεξέχουσα την κόγχη του ιερού και εκτεταμένες κεραίες που βρίσκεται στο κτήμα Γερουλάνου (δίπλα στο ρέμα Τραχώνων), τοποθετείται χρονικά μεταξύ του 15^ου και 17^ου αιών. μ.Χ. Πρόκειται για το μοναδικό ακέραια σωζόμενο μνημείο στα νότια προάστια της Αθήνας και είναι σχεδόν βέβαιο πως ο σημερινός ναός των Εισοδίων κτίστηκε πάνω στα θεμέλια προγενέστερης σταυρόσχημης παλαιοχριστιανικής Εκκλησίας.

Λόφος Πανί

Ο λόφος Πανί είναι ένας από τους υψηλότερους λόφους του λεκανοπεδίου και παρουσιάζει μεγάλο αρχαιολογικό ενδιαφέρον καθώς λόγω της καίριας θέσης του κατοικήθηκε από το τέλος της 4^ης χιλιετίας π.Χ. (τελική Νεολιθική Εποχή). Στα 50 μ. ύψος υπάρχει κυκλοτερής τοίχος μεγάλου πλάτους που χρονολογείται στη 4^η χιλιετία π.Χ. και αποτελούσε έργο οχυρωματικού χαρακτήρα καθώς προστάτευε τον λόφο από την πλευρά της θάλασσας και επόπτευε την κίνηση στο Σαρωνικό. Στο δυτικό τμήμα του λόφου Πανί αποκαλύφθηκε ένα αρκετά ενδεικτικό τμήμα του αρχαίου λατομείου.

Λόφος Αγίας Άννας

Στο λόφο της Αγίας Άννας έχουν βρεθεί κατά καιρούς Πρωτοελλαδικά και Υστεροελλαδικά όστρακα, τμήματα ειδωλίων και λεπίδες οψιανού, στοιχεία που φανερώνουν ζωή στο χώρο. Φαίνεται πως κατά τη Μυκηναϊκή εποχή ο λόφος ήταν διαμορφωμένος σε άνδηρα με την κατασκευή αρκετά ισχυρών αναλημματικών τοίχων στη νότια απότομη πλευρά του. Επρόκειτο για κέντρο δημόσιας και θρησκευτικής δραστηριότητας των Αλιμουσίων αλλά συγχρόνως αποτελούσε και χώρο κατοίκησης.

Θεσμοφόριο Αλιμούντος (δεν σώζεται)

Το Θεσμοφόριο του Αλιμούντος, τα ερείπια του οποίου εξαφανίστηκαν κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όταν οι Γερμανοί κατακτητές χρησιμοποίησαν το αρχαίο οικοδομικό υλικό για να χτίσουν τα δικά τους οχυρωματικά έργα, βρισκόταν στην κορυφή του λόφου της Αγίας Άννας ή στην ευρήτερη περιοχή της. Το ιερό αναγνωρίστηκε ως το θεσμοφόριο από ένα βωμό στο βράχο και πολυάριθμα αρχαϊκά ειδώλια καθώς και από θραύσματα ανάγλυφων και επιγραφών του 4^ου αιών. από τα οποία επιβεβαιώνονταν η λατρεία της Δήμητρας. Τα χάσματα στην κορυφή του λόφου μπορεί να χρησιμοποιήθηκαν αρχικά κατά την αρχαιότητα για τις ανάγκες των ειδικών τελετουργιών της γιορτής των θεσμοφορίων και να χρησιμοποιήθηκαν ξανά από τους Γερμανούς, αφού πρώτα τα διαμόρφωσαν ανάλογα, για οχυρωματικές εγκαταστάσεις.

Παλαιοχριστιανική βασιλική Αλιμούντος (δεν σώζεται)

Το μνημείο που οικοδομήθηκε στη θέση που κατείχε το ομώνυμο αρχαίο θεσμοφόριο, ήταν μια μονόκλιτη κοιμητηριακή βασιλική, όπως μαρτυρούν τρεις παρόμοιοι τάφοι και πλήθος οστών και κρανίων, που διευρύνθηκε αργότερα σε τρίκλιτη με κιονοστοιχίες από τέσσερις κίονες στη θέση των μακρών πλευρών. Σήμερα τα ίχνη της όπως και του θεσμοφορίου έχουν χαθεί λόγω των οχυρωματικών εγκαταστάσεων των Γερμανών στο λόφο.

Οδός Μαρίνου Αντύπα – Αρχαίο θέατρο του Δήμου Αλιμούντος

Από το μνημείο που βρίσκεται εντός ιδιωτικού οικοπέδου, σώζονται μόνο η προεδρία στην αρχική της θέση και πίσω της το βραχώδες πρανές με διάφορες διαμορφώσεις στην επιφάνειά του. Την προεδρία αποτελούσαν έξι διπλοί θρόνοι τοποθετημένοι στη σειρά και σε επαφή με το μέτωπο του φυσικού βράχου που είχε λαξευτεί κατακόρυφα για να τους δεχθεί. Πίσω από την πλάτη των θρόνων είχε διαμορφωθεί ένας φαρδύς διάδρομος για την κυκλοφορία των θεατών, ενώ κάποια λαξεύματα ψηλότερα στην επιφάνεια του βράχου παραπέμπουν μάλλον σε πρόχειρες θέσεις θεατών πάνω στο έδαφος ή και σε υποδοχές ξύλινων καθισμάτων (ικρίων). Ο χώρος είναι πολύ πιθανό να λειτουργούσε αρχικά ως τόπος συγκέντρωσης των κατοίκων για τη λήψη κοινών αποφάσεων ή ως τόπος συνάθροισης των λατρισσών τις μέρες της ετήσιας γιορτής των θεσμοφορίων ή να είχε κάποια σχέση με τα δρώμενα της γιορτής. Ήταν επίσης απαραίτητος και για άλλες γιορτές όπως τα κατ’ αγρούς Διονύσια που γιορτάζονταν στην ύπαιθρο προς τιμή του θεού Διονύσου στα τέλη του Δεκέμβρη. Κατά τη διάρκειά τους δίνονταν παραστάσεις δραμάτων που είχαν ήδη διδαχθεί στην Αθήνα.

Οδοί Μ. Αντύπα – Θεσμοφορίων – Κλειούς – Μελπομένης – Ουρανίας

Πρόκειται κυρίως για θεμέλια σπιτιών κτισμένων άλλοτε σε επικλινή επιφάνεια και άλλοτε σε επίπεδη. Είναι κατασκευασμένα χωρίς ιδιαίτερη επιμέλεια στο σύνολό τους και αποτελούνται από δυο έως τρία δωμάτια με αυλή στα οποία υπάρχει άμεση πρόσβαση μέσω διερχόμενου διαδρόμου.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα κατάλοιπα της οδού Κλειούς από τα οποία φαίνεται μια επιμελημένη κατασκευή λόγω της ιδιαίτερης χρήσης της οικίας αυτής. Το ανεσκαμμένο τμήμα της αρχαίας οικίας διατηρείται ορατό στο ανοιχτό ισόγειο της σύγχρονης οικίας Παπαξιάν, η οποία κατασκευάστηκε σύμφωνα με την τροποποιημένη μελέτη ώστε και τα αρχαία να σωθούν και ο ιδιοκτήτης να μη χάσει το ακίνητό του.